ปีใหม่แล้ว อยากจะบอก อยากจะเตือน ท่านทั้งหลาย ว่า
กาลเวลากัดกินสรรพสิ่ง กลืนกินชีวิตสัตว์

สิ่งที่เราท่านทั้งหลาย ควรจะตระหนักสำนึก ระลึกอยู่เสมอๆว่า

เราต้องแก่ขึ้น คร่ำคราขึ้น ทรุดโทรม และก็เสื่อมไปทุกเวลา

เราท่านทั้งหลาย ได้ใช้พลังชีวิตที่หลงเหลืออยู่ ทำประโยชน์ตนและประโยชน์ท่าน ให้ถึงพร้อมแล้วหรือยัง

เราท่านทั้งหลาย จักใช้เวลาของชีวิตที่หลงเหลืออยู่ให้เป็นประโยชน์ตนและประโยชน์ท่าน ได้มากน้อยแค่ไหน

เราท่านทั้งหลาย เคยได้คิดบ้างหรือไม่ว่า พลังชีวิตที่หลงเหลืออยู่นี้ ควรจักปล่อยให้มันถูกกาลเวลาและความมัวเมาประมาท กัดกินไปอย่างไร้สาระกระนั้นหรือ

เราท่านทั้งหลาย เคยได้รู้สึกภูมิใจกับชีวิตที่ผ่านมาและกำลังจะผ่านไปกันบ้างหรือไม่

ด้วยเพราะการไม่เคยภูมิใจในการดำรงอยู่ของชีวิต มันอาจจักนำมาซึ่งความวิตกกังวล สะดุ้ง ผวา หวาดกลัว ต่อความจริงที่ใครๆ ผู้ใดก็มิอาจหนีมันไปได้นั้นก็คือ ความตาย

แต่หากเราท่านทั้งหลาย สามารถ ทำประโยชน์ตนและประโยชน์ท่านด้วยความไม่ประมาทจนสุดกำลัง ความสามารถ

จนรู้สึกภูมิใจต่อการมีอยู่ของชีวิต เมื่อถึงคราวที่ตายเราจักไม่ สะดุ้ง ผวา และหวาดกลัว

เช่นนั้นท่านทั้งหลาย จงตั้งจิตอธิษฐานว่าช่วงเวลาของชีวิตท่านยังหลงเหลืออยู่

เราจักมุ่งมั่นทำประโยชน์ตนและประโยชน์ท่านด้วยความไม่ประมาทให้ถึงพร้อม

นี้แหละคือ อธิษฐานธรรม อันสำคัญยิ่งของชีวิต

ที่องค์พระบรมศาสดา ทรงสั่งสอน ไว้เป็นครั้งสุดท้าย

พุทธะอิสระ